Pursuits

Iron shoes torn from wearing
Yet still coveting the undiscovered,
The never and the hidden thing,
Lustful though they do not know.

And they lust for the unknown
Becoming enamored with it,
They step on every head,
Disregarding the world therein.

They don't know what is their desire
And they do not care
'Cause they like the search and the chase
Until the day they die.

Цигарите-легална дрога и отров!

Не знам како да кажам, а да не отидам предалеку во пишувањето, предолго. Ќе се обидам. Ме прашаа околу цигарите, зошто пушам, зошто не ги откажам.
Одговорив малку конфузно, во целата конверзација реков:
Не знам...веројатно баланс...некаков!
Ме прашаа: каков баланс?
Одговарив дека не знам!
Затоа се решив да се обидам да напишам за каков станува збор. Мислам дека нема да успеам. Но, спортски е да се проба. Нели.

Значи, да почнам.

Цигарите, знам дека се отров, еднаш не пушев скоро три месеци, почнав пак, од лудо-глупава причина, иако се чувствував предобро без нив.

Имено, пред неколку години, решив да ги откажам, успеав, три, скоро три месеци не пушев. Но, синот ми се разболе, многу беше болен, на реце го држев три дена, неназаспан, со илјада кафиња во системот за да останам буден, малиот ми беше многу болен. Кога веќе почна срцето да ми чука двесте на саат, ако не и триста, пред колапс, видов цигара, ја зедов, онака, да ја помириасм, не можев кафе да се напијам ниту голтка, ја запалив, ми се слоши, инает ме фати, онака нервозен и ја допушив, малку ме подрасони. Потоа зедов уште една, а таа повлече многу по неа.

Кога сме кај балансот и околу него.

Сенешто сум работел, се било или пренапорно умствено во комбинација со физички премор или физички напорно, а духовно и умствено не, но без можност за интелектуално надополнување. Врзан, за секојдневието, каде често, многу често никако не се уморувам умствено, дури и не го користам целосно дарот за интелектот, од здодевност и навика, цигарата е друштво. Особено кога бев на планина, на граница меѓу две држави, обете опасни и идиотски.
Или кога се влегуваше со НАТО во Радуша, или при police redeployment во други села, каде што често бев првиот македонец во тие села, непријателски настроени кон македонците. Птица на жица, акробат без заштитна мрежа.

Може не е баланс, ама е дополнение, еден вид. Ако она што не те убие те чини појак, тогаш, многу сум силен :)!

Цигарите се дел од секојдневието кое во моментов не е пренапорно, како и кафето.
Одвреме навреме ги чистам градите со планинарење, спорт, режим на исхрана за комплетно чистење на организмот (додуше ниедно не е комплетно, ама помага) од отрови, освен цигарите. Тие се рак-рана која еден ден победува. Сепак, ведрината ми е стил, секојпат има ново сонце, изгрејсонце и не се препуштам на депресиите.
Нервозен, да. Но, поради споствени глупости сторени, брзоплетост која се чука од глава, моја глава, непромисленост, реткост, ама тоа ме држи потоа долго.
Ми беше напоменато моето верување, околу џедајството, околу Силата, Моќта, the Force и како би го толкувал во однос на цигарите.
Силата, верувам во неа и дека што и да се случи, секако знам дека не сум застранил по лош пат, дека сеуште чекорам по вистинскиот, колку поправо можам, а тој никогаш не е прав, како црта, туку има кривини со помали крстопатчиња кои мамат.
Секако не застранувам.
Тие (цигарите) се оној (можеби) баланс, меѓу чистилакот и човечноста оти никој не е безгрешен, никој не може да го фрли првиот камен, а сите сме луѓе. Треба да ги оставам, реков, ако отидам пак, онаму каде целам, ќе ги оставам т.е ќе дадам се од себе тоа да го сторам. Не е тешко, колку и да велат дека е. Еднаш го сторив, ќе можам и по втор пат. Овојпат, само малку повеќе воља и помалку идиотски околности.
Кога ми е досадно, гледам филм, читам книга, пишувам.
Замислете ситуација кога не можеш да пишуваш, читаш и гледаш нешто, а си опкружен со идиоти, необразовани, неписмени, со кои не можеш реално да комуницираш.
Здодевно, а досадата убива.
Знам дека звучам апологетски, ама така вели секој кој нема доволно храброст да се откаже од навикитие. И пијаницта вели дека не е роб на алкохолот, како и наркоманот. Дека може во секој момент да престане, ане престанува.
Зошто е тоа така?
Затоа што се лажеме кога велиме дека можеме, ама не сакаме. Не можеме и не сакаме. Сме почнале. Легална дрога. Цигари, алкохол.
Но, муабетот ми е за цигарите.
Потешко е од нив, отколку од хероин. Бидејќи за тешките дроги има институции, cold turkey третмани, во посебни клиники, а околу цигарите и за нив нема. Освен сами ако не си се посдтавиме така. Но, како и алкохоличарот, наркоманот, така и пушачите, оние кои пушат од навика и потреба развиена од навиката е мошне тешко самите да се стават на cold turkey или "сув третман". Бара воља, мир, спокојство, поддршка, разбирање од околината. Како и околу дрогите и алкохолот, и кај цигарите има момент на криза, на дебаланс, на нервозни реакции, на бунтување, слабост (физичка и психичка), а за да се спречи рецидив, повторно враќање кон порокот, нема затворени соби со гумени ѕидови, туку самосвест, жртва.
Всушност, поголем порок и легална дрога од цигарите нема. Барем јас знам, пушам одамна. И како спортист, мошне активен, но и како неактивен, одвреме-навреме активен.
Но, секој од нас има скирен дел од Силата која може да не води, да помогне. Потребно е таа да се открие, да се препознае, прегрне и да се разбуди бидејќи е во нас, сокриена, во дормантна состојба. Штом тоа се случи решението и спасот е близу.

Сеуште пушам цигари, се трујам, со надеж дека наскоро ќе ја најдам Силата, во мене, онаа која ми е потребна и ќе престанам.

11.10.2005 - концерт на Симон Трпчевски

Ајде да лавнам повторно и лавежот да биде громогласен бунт против квази културата, поточно никаквата култура кај нас.

Имено. Да не должам.

11 октомври, ден на кој македонските револуционери и патриоти се кренаа на бунт против фашизмот.

11. октомври, ден, долго чествуван во Македонија на разни начини, прославуван и овојпат, на своевиден начин, достоинствено.

Всушност не ми е муабетот за 11 октомври или неговите прослави. Муабетот ми е да пролаам малку за (не)културата македонска, културата која сите на хартија ја цениме, а во реалноста сме подолни од кољачите во Руанда, неписмените во shanty towns-ите во рурална Африка.

Зошто вака велам.
Едноставно.

Да се навратам на 11 октомври оваа година и што се случи на тој ден.

Се случи чест кон Македонија од страна на нашиот најреномиран пијанист, Симон Трпчевски, кој реши да не чествува со свој настап, во Универзалната сала, со изведба на дело од Рахмањинов, концерти за клавир и оркестар, бр. 3, опус 30, со кој, како амбасадор на македонската култура и музика и амбасадор, своевиден, на Македонија, во Њу Јорк треба себе си, а и нас да не претстави.

Реши и веројатно се покаја што така одлучи.

Свиреше во Универзалната сала на стар клавир. На скапаница клавир. Стенвеј, ама скапаница. Да не почнам околу состојбата со прастарата и единствена сала која ја имаме, а може да се користи (некои мислат вечно) за слични манифестации. Руина од сала, неакустична, никаква. Но, за неа другпат.

Нејсе, Симон, каде и да настапува може да побара и да бара, каков сака клавир и од каде сака да му биде доставен. Побара, замоли, од Република Македонија, да му овозможи да свири на еден од двата (да се разбереме, држава сакаме да бидеме, рамо до рамо со останатите, а имаме два Стенвеја, не повеќе, не помалку, два) Стенвеј клавира.

Секоја друга држава би била горда што има за свој припадник, уметник од калибарот на Симон Трпчевски. Секоја, освен Македонија.

Реков, кај и да има концерт, може да побара соодветен клавир, освен тука. Зошто?

Затоа што, нашиве, љубоморно сеуште се држат до поговорката: да му умре козата на комшијата! Љубоморни на постигнатото и достигнатото на некој друг, наш ближен, сонародник, не му дозволија под лажен изговор (а знам, имам дома дипломиран музичар) дека не може да се транспортираат до универзалната сала, бидејќи бараат special handling. А имаме човек кој е апсолутно квалификуван за таков транспорт. Имаме повеќе (ме исправаат во моментов). Стручни лица за транспорт.

Нејсе, наместо да сториме се во наша можност да му обезбедиме барем квалитетен клавир за концертот кој премиерно ни го отсвире, ние сторивме се само тоа да не се случи.

Се вадеа изговори, вакви, онакви.

Како да не сакаме да си признаеме дека: или сме килави или љубоморни или не сакаме да имаме квалитет туку медиокритет и се гнасиме од секој оној кој отскокнува од зацртаната средна вредност на категријата македонец-овца, овчичка.

Чудно, некој кој е поканет да свири по светот, ценет, за кој се грабаат, ние да не му дадеме солиден клавир. Ајде, да речеме да немавме, некако. Но, и тогаш се изнајмува од соседна држава. Ама ние имаме, не еден туку два. И не ги даваме, за да можат татините и мамините синчиња и ќерки (моја шпекулација) да мастурбираат аудио-метално со невештите прсти по клавишите/дирките.

Срамота.

Плус, ја наполнивме Универзалната сала со еден куп неталентирани, немузички образовани, турбо фолкери (чест, секоја чест на исклучоците) на кои треба повеќепати да им се напомене дека ова не е концерт на Цеца и дека треба и мора да бидат исклучени мобилните телефони. Немам проблем ако некој не се разбира, немеа талент, но сака да слуша, дури немам проблем ако некој сака да "биде виден", бидејќи така е ред. Дури и ако заспие на милозвукот потечен од прстите на Симон или некој друг уметник од светски ранг.

Но, имам проблем, и сметам дека секој треба да го има мојот проблем, а тој е, кога се случува настан од таков вид, мора да се обезбеди се со цел тој настан да мине на највисокото можно ниво, со исклучени мобилни телефони, се разбира.

Туку, што лаам беспотребно.

Одете, вклучете мобилните, разговарајте додека некој свири. Само ги молам истите, претходно да не го вадат кромидот кој им ѕирка од г'зот.

Успеавме да ја редефинираме старата и вистинита македнска поговорка: "да му умре козата на комшијата" во "да умре комшијата на козата", та нели, сиромаштија е, транзиција е, а козата, вака или онака, дава млекце, за попара, дробена со истиот тој кромид истгнат од чмарот на "видениот" културен,но и мобилен присутник на збиднувањата или од оние што не ги дадоа клавирите.

Резил.

Или има некој што не се сложува со мене?

Lost and unseen

We walk unseen,

among the fires of hell,

like hunters of lost words.

Hunting the words not yet said,

we became prisoners of our thoughts,

of our never fading memories.

Solemn, understanding,

we stand firm, knowing,

the simple truth,

Revealed by the fate.

We carry in our eyes,

memories of loves,

lost and unknown,

of things said and done

that will hunt us from within

'till the end of time.

Asinus asinum cupit - Culpa Macedonica!

Не плукам, не мразам, ама апсолутно знам дека сум на повисоко стојалиште од сите таканаречени sрбенди, четници, учки, усташи, врховисти, потурици, егзархисти...да нe редам, многу има, a мнозина тоа го прават. Има обвинувања за србенди, србомани, бугарофили...Не треба да се бара далеку вината за тоа и состојбата во која се наоѓаме.
Нејсе.
Eдна работа забораваме. А тоа се две, (да парафразирам едно драго пријателче, т.е три), национална идеја, национална свест и идентитет.
Кога сме кај првото, да се осврнам накратко на јужниот сосед, Грција.
Метаксас, кога доаѓа на власт, ја формира мегало идејата, т.е идејата дека се што е античко, е грчко и дека Грција мора да се обедини и опстои по секоја цена на три мориња. Значи, има идеја, формира свест и се бори за формирање и втемелување на таа свест со цел создавање на идентитет, кој претходно го немаат. Следствено, идејата фаќа длабоки корени (погроми, колења, расселувања...), и сеуште постои. Историјата ја присвојуваат, од програмата не отстапуваат ниту ден денешен. Кога ќе се искараат, закрват да не речам, партиите во Грција, кои се со спротивставени ставови и дотераат до таа мера да се задре во мегало идејата, претседателот и телото формирано за таа цел ги свикува како ученичиња и им посочува дека забегуваат. Потоа се смируваат. Забележете, дневнополитичките препукувања се исти како кај нашиве копуци, ехем, политички копуци that is! Но, за разлика од кај нас, онаа, идејата, која им е водителка и кога беше кралот и хунтата која го набрка и тн. е таа од која не отстапуваат и без оглед кој е на власт, таа ја следат. Слично, но далеку понеписмено тоа го прават и Болгарчетата, со нивната стогодишна, речи илјадагодишна концепција за Бугарија до Епир и Ловќен!
Уште понеписмено таа се пропагира од страна на оние, популарно наречени срби (servus-servus, lat. слуги, сербус, серби, срби етимолошки развој на името т.е. називот).
Албаниците, за разлика од овие погореспоменатите, немаат своја идеја, ним им е наметната, вештачки создадена од страна на тогаш велесилата Франција и делумно потпомогната од Англија, со идејата за нивно постоење како нација, народ, со идејата за формирање на тн. Призренска лига. Оттогаш наваму, идејата за Shqiperia tё Madё стои, опстојува, со тоа се раѓаат, будат секојдневно, умираат.
Кај нас, за жал, формирањето т.е обидот за формирање на нацинална идеја умира со распадот т.е. уништувањето на солунскиот огранок на ВМРО! Потоа, согледувајќи ја опасноста од развивање самосвест кај македонците, нашите доблесни браќа серби и болгари, а во сојуз со (на србите) вековните пријатели во заедничката кауза - грците и во мака поради заедничка цел - болгарчетата, од петни жили се обидуваат и успеваат да го уништат во зародиш секој обид за повторно воспоставување на национална идеја, со цел формирање свест и себеидентитет или себепознание, на многуи перфидни и интересни начини. Атентати, кодошења, инфилтрации, извитоперување на историја, учебници...итн. Исто така, егзархијата испраќа учители, Србија испраќа учители, грците забрануваат се освен грки јазик, азбука и учебници.

Знам, прабаба ми е родена во Кратово поради тоа што татко и, србин, отишол да шири српско слово меѓу, испуштените им од раце, македонци.

Охрид, велат болгарите, е: центарот на болгарштината.

Тоа, до 1941-1945.

Тогаш, група ентузијасти (еден од нив дедо ми), да не речам будалетинки патриотски, решаваат да се кренат на востание. не се тоа револуционери комунисти, туку патриоти кои креваат востание, за обединување под една капа на македонските територии од искона.

Потоа, повторно, со инфилтрација, а задоени од лажни ветувања, се префрла движењето под КПЈ и немакедонецот Лазар Колишевски, кој комотно го минува НОБ во затвор, мазен и пазен од болгарските окупатори.

Колку за оние кои не знаат, кога се гласа за уставот на Југославија, Ченто излегува и на прашањето од Тито каде оди, одговара дека оди да испуши една цигара. Налутен, навреден од односот кој се покажува кон Македонија и недозволувањето армијата да продолжи на југ и исток со цел, во турбуленцијата на повоениот период, веднаш по војната во Југославија, да се обедини Македонија и македонскиот народ.

Знаеме како заврши неговата приказна.

Потоа, повторно, негирање на идентитетот од страна на подлизурковци поставени на важни места и позиции од страна на централата во Белград, во Македонија, со погрешна историја постојано сервирана на македонците. Со измислување на херои и хероизирање грешни личности. Долга и широка тема.
Да привршам расказов, бидејќи, несакајќи, во тоа прерасна, расказ.
Дојде 1991, повторно не се роди идеја, национална, свест и идентитет. А без тоа нема нација, народност, принзание. И таа идеја се создава еднаш, на неа нема амандмани, менувања, се следи, слепо, покорно, без оглед на моментните и краткорочни препки, до нејзино конечно остварување за да потоа се одржува со нејзино паметење. Таа треба да е план, илјадагодишен најмалку. Но, реков, ја немаме, наместо тоа имаме сервирани, секојдневно, разноразни погрешни дневнополитички збиднувања како наша историска цел и определба.

Кое НАТО или ЕУ како наша историска определба кога немаме кај самите нас, самосвест, идентитет, гордост, идеја, државност освен на хартија?

Сe додека имаме разни ...фили и ....мани, а немаме самосвест и национален плани и идеја, ништо не правиме.Дотогаш ќе се идентификуваме со други и китиме со туѓи перја, а зошто секогаш со погрешните? Затоа што сличното на слично прислегнува или asinus asinum cupit!Македонија на македонците, под еден превез, знаме и свест, горда земја библиска, светост световна, но, обезглавена од сопствениот внатрешен предател.
Еден македонец-комита, двајца, комита и војвода, тројца, комита, војвода и кодош! Или, кој ти го дупна окото? Брат ми! Затоа ли е толку длабока дупката.
Реков и со тоа ќе завршам. Идеја немаме, како сакаме да имаме свест, жар и потреба за борба?

Culpa Macedonica!

Скопје -градот убав...или не

Скопје! Градот убав. Градот на солидарноста. Умре. Слава му! Вечнаја памјат! Градот е мртов, да живее Скопје!

Се сеќавам, како дете, игравме фудбал на пракинг позади зграда, имаше едвај еден ред автомобили. Сега, имаме комшија кој фрла шприцеви на паркинг, автомобили во 7 реда, пластични ќеси полни со ѓубре, обични ќеси полни со ѓубре, ѓубре кое испаднало од ќесите. Моч, лајна, реа пеколна се шири, миризма адска кога одам по автомобилот, плашејќи се да не ми падне на глава пепељара испуштена од ревматичната рака на некој старец, комшија, кого го здомрзело да оди до кујната или каде веќе не го чува ѓубрето. Скапани патлиџан, остаток од влерашниот или завшерашниот ручек, средел лето ужегнатата салата на некоја едра домаќинка, през зимата киселиот купус, подварокот кој се расипал. Понекој презерватив, полн, поднаполнет, незаврзан, влошка (бинда) крвава...

Градот убав кој беше разрушен во 1963-тата, а се воздигна од пепелта на катастрофата преку визијата на Кензо TАНГЕ, a со здружените сили на братските народи. Би рекол, убава перспектива и показател дека човечноста не е сеуште умрена, но, понекогаш е подобро да се остави пациентот да умре, а Скопје е пациент кој беше на смртната постела, град на кој се чекаше да му се заклопат очите, превезот да се спушти. Еутаназијата ќе беше помилосрдна за Скопјаните кои преживеаја.
Вака, оставени, на немилосрдието на доселениците, дојденците кои ги продадоа нивите и со своите нецели три години образование решија својата некултура да ја донесат, имплементираат, озаконат. Некултурата која за мнозинството, а дојденците станаа мнозинство, претставуваше way of life кој не смее да се промени.

Ех, Скопје, Скопје! Каде си Скопје? Во која небиднина отиде, замина. Град беше, селендра постана, остана. Што ли ќе остане откако и последниот човек-граѓанин ќе замине?
Камен на камен, сељак до сељак, а ОД ГРАДОТ ПЕПЕЛ!

Ќе се гради бесправно, ќе се рушат на правда легални градби! Ќе дивеат ордите малоумни по парковите и зеленилата, додека скопјаните чмаат по домовите, немајќи каде да се втераат и каде да побегнат оти никаде не е како дома, а дома смрди! Смрди и на друго место, можеби повеќе, можеби помалку. Но, како дома, никаде толку не ни смрдело. Одамна.

"Тие живеат, ние спиеме" или Република Банана-Сплит

Еден ден ќе се разбудиме сите ние и ќе видиме дека одамна сме граѓани на република Банана-Сплит (ова Сплит со дозвола од Република Хрватска, бидејќи е нивен brand name) со топка сладолед кој вртоглаво се топи од жешките зраци на сонцето, она со кратени зраце т.е. зраченца, осумкракото, вентилаторот. Ќе сфатиме и дека попусти биле нашите сништа за државност, традиција, историја и дека се она што сме го иссониле во нашиот долгометражен сон е само една лага, лага на која и се прекратки нозете, сместена некаде во нашата мошне краткорочна меморија. Сон усниен во рем фаза, за подоцна, наспани, одморени, братски и здружно да отвориме очи, да се напиеме едно наше, "турско кафе", за здравје, велат, убаво било. Со локум, слатко да ни биде на душава. Нели се стопи сладоледот, бананата е јужно овошје, мора со дозвола да се увезе од соседите наши, насушни, од чија добрина и коњите пцојсуваат.
Имено, ова нашево ме потсеќа на еден краток расказ од Стивен Кинг, "The ten o'clock people", потоа филмуван во филмот на Џон Карпентер, "They live" и славната реченица: "They live, we sleep" која толку добро ја отсликува нашава состојба. Додека ние спиеме, сонуваме напати со отворени очи, напати со затворени, тие, живеат, работат, полека успеаваат бидејќи ние, во нашиот сон, кошмар за некого, полусон за другите попуштаме. Исто како во филмот, така и кај нас, оние, баш тие кои најмногу би требало да не отворат очи, не спијат, работат, ама со нашите непријатели. Повластена структура која не залудува, заблудува.
Тие живеат, ние спиеме. Ни кафето не го викаме наше, македонско кафе, ами турско кафе. грците и тоа го нарекуваат нивно, грчко кафе. Да, ама тие не спијат со отворени очи.
Ништо не било наше. Ниту знамето кое сами си го дадовме, никој не ни го открадна. Ни уставот. И тој самите го дадовме. И расколните попови ќе ги дадеме, заедно со црквата. И Свети Наум ќе го дадеме на Албанија. Не од друга причина, ами затоа што тоа од нас беше побарано, а ние, како распуштеница, не знаеме да кажеме НЕ.
Барем да бевме курва, па скапо да наплатевме.

Не вака, гага!

Но, да се навратам на проблемот.
На крај на филмот, главните јунаци загинуваат! Од пријателката. Таа ги предава.

Но, во последен момент успеаваат да ја разбијат машината која ги држеше под покорност, во залуденост, заблуденост, полусон, сон, длабок сон.

За жал, кај нас јунаци нема, особено не главни. Спијат. Сонуваат. Во Парламентот. Удобно им е.
Затоа, на крај, ако не побрзаме и Хрватска ќе ни го заврти грбот и со право нема да ни дозволи да се нарекуваме Република Банана-Сплит, поради Сплит, а да не речеме некој друг, кој полага право на името Банана.
За зборот Република се знае дека доаѓа од латински Res Publicum, збор на кој Италија полага право.
Сепак, не смее да се очајува, барем се наспиваме. Најнаспана нација сме во свет.

Нација која има гордо име: Поранешна Југословенска Република што имаше желба да се вика Македонија, ама не и дадоа!

Зemjotres, nekolku dzointa i pistol

Однапред да се извинам што е напишано на латиница. Малку поодамна е напишано, а и сега ме здомрзе да го препишувам. Се разбира и вака. Деновиве ќе го средам на кирилица.



Mala scena, kaj mene doma. Znaci, stan, renoviran, od vleznata vrata levo, polica polna knigi, isto taka i od desno, ponatamu mala masa, kauc, dve mali stolcinja. Na masata ima solja kafe i casa sok, pepelnica i dve dalecinski. Pokraj niv TV, Samsung - poklon za svadba, dvd, sistem, PC2. Naokolu se motka malo dete, otprilika na 4 do skoro 5 godinki. Trca navamu-natamu, bescelno, kako i sekoe dete. Na kaucot sedi edna zenska, verojatno majka mu, na vozrast od okolu 25-28 godini. Se dosaduva, pusi cigara, ceka spanska ili venecuelska serija, dodeka na TV-to pustaat emisija od sekojdneviot zivot 'Makedonija i narodnite nosii vo Velesko'. Se pomrdnuva da ja istrese cigarata vo pepelnicata. Deteto pocnuva da pisti od cist mir. Majkata go poglednuva mrzovolno i prodolzuva nisto da ne pravi. Deteto ja zema casata piskajki, pocnuva da pie i da piska istovremeno. Se zagrcnuva, pocnuva da kasla dodeka sokot se istura. Majkata zabelezuva, izripuva, go potcuknuva po grbot, mu ja zema casata, ja stava na masata. Deteto ja poglednuva.

Pocnuva da vika:

deteto - Zosto se tepas ma? Picko, picko edna!

majkata - Todore (vo toj moment doznavame deka deteto se vika Todor, ne e toa vinovno, verojatno taka majka mu sakala), taka li se zbori na majka, a? Kazi mi, se zbori li?

Todor - Sto e mori Ljubico (majkata se vika Ljubica, doznavame, otkako deteto ke i se obrati)!! Neli taka tato te vika!!

Ljubica - Ke mu kazam ubavo jas na toj tatko ti koga ke se vrati? Ne se vika taka na majka. Prestani da se glupiras.

Vo toj moment se zatresuva lusterot, pocnuvaat da se tresat zidovite, pa se nisa zgradata, pagjaat knigite od policite, se iskluicuva TV-to, deteto i majkata panicno se obziraat naokolu. Deteto pocnuiva da se plasi, se gleda po negoviot izraz. I majkata ne e daleku od panika. Deteto pagja na gazot od silnite potresi. Majkata pocnuva da place. Deteto i se pridruzuva. Majkata ripnuva na noze, go grabnuva deteto, ja otvora nadvoresnata vrata, popat go pribira mobilniot, tasnata i nejzinite patiki. Deteto ima patiki na nozete od prethodno. Bega niz vratata, po skalite, zgradata prestanuva da se trese dodeka taa trca po skalite placejki zaedno so deteto. Taa ne go zabelezuva toa tuku prodolzuva. Na skalite ima mnogu lugje (ostanatite stanari). I tie panicno begaat po skalite. Majkata gleda deka patot i e preprecen od edna postara zena. Ja turka po skalite. Zenata pagja, vristi od bolka, se gleda od izrazot na nejzinoto lice deka cuvstvuva ogromna bolka. Majkata Ljubica ja preskoknuva zenata i se razviukuva.

Ljubica - Mrdni mi se od pred pat starudijo niedna. Kade begas. Uste sto godini li sakas da zivees. Ne ti e sram, kucka edna, a vnucite doma gi zaboravi, a? Mameto da ti go ebam.

Todor - Mamo, zosto ja raspcu tetka Curka (starata zena se vika Curka, by the way)? I tato ja pcue koga ne go slusa.

Ljubica, izleguvajki niz glavnata porta na zgradata, nadvor na trotoarot pred zgradata, bez zdiv
- More, mame da im ebam na site, taka da znaes sinko. Od stari lugje da begas. Em smrdat, em dosadi bozji se.

Nekoj pripiskuva:

- Begajte lugje izginavme. rekoa ke ima uste eden kako onoj od seestretata (63 godina, zab. na av.)!!!!

Ljubica go slusa kazanoto, se vrti naokolu i zdogleduva edne starec kako se dere, odi nakaj nego, go grabnuva dodeka starecot seuste se dere kako ulav.

- Begajte lugje izginavme. Rekoa ke ima uste eden kako onoj od seestretata. Javija na televizorot.

Ljubica mi zalepuva dve slakanici (bitch slapping)

Ljubica - Prekini skote, gi plasis lugjeto.

Stariot, zabezeknato, poleka se povraka od sokot i slakanicite - Sto ti e be dete, sto se mavas.

Ljubica - Ne se mavam skote smrden, tebe te mavam, mars od tuka drtalo edno, da ne ti vrzam uste nekoja.

Vo megjuvreme, Todor se izmolknuva od majka si, se doblizuva do stariot i mu udira tupanica megju nozete na dedoto.

Stariot, bolno -Uff, more dete, me otepa. Poleka, legnuva od bolka na zemja i pocnuva da ofka. Ljubica go zema deteto za raka i pocnuva so brzi cekori da odi nakaj Bunjakovec.

Vo megjuvreme, dvajca lopovi (se poznava po nacinot na koj vleguvaat vo stanot na Ljubica, koj ona go ima zaboraveno vo panikata i lutinata, otklucen) vleguvaat pretpazlivo.

Prviot -Ima li nekoj?

Vtoriot - Nema be nikoj, site se na ulica, vleguvaj vnatre da vidime sto ima.

Vleguvaat vnimatelno, prviot vadi od pod jaknata metalna cevka, ja dzi kako da ima namera da ja upotrebi. Vtoriot se obzirnuva naokolu.

Vtoriot - Pogledni, ke se oparime, a?

Prviot - Stvarno, zemaj sto ke zemas i da begame. Vo toj moment zdogleduva nesto zeleno vo edniot agol od salonot, zatskrieno.
Prviot - Sto e ona, a?

Vtoriot - Ne me dupi, dzek pot.

Prviot - Dzek pot, nego kako. Ti rekov deka imam srekna raka.

Odat poleka, pred niz se pokazuva prilicno golema saksija i vo nea mosen ubavo rastenie. rastenieto e canabis, popoznato kako marihuana, trava, Meri dzejn, gandza i slicno. Do nego, na zemjata ima listovi, veke isuseni, so malku cvet, podgotveni za konsumiranje.

Prviot - Da svitkame po edna, a?

Vtoriot - Sho da ne, ko da ke se vrati nekoj. Site se picki u gradov, dva dena ke cmaat nadvor od strav. Se navednuva, ja zema prigotvenata travka, odi kon masata, ja stava na masata, sednuva na kaucot.
Prviot go gleda soblaznitelno dodeka poleka i toj sednuva od sprotiva na stolce. Vtoriot, vesto, svitkuva eden dzoint, mu ga dava na Prviot koj go zema i go pali so kibrit koj nabrzina go vadi od dzep.
Vtoriot za toa vreme si pravi za sebe uste eden dzoint. Go vlazni i go pali. Poleka duvaat.

Vtoriot, duvajki, pocnuva da vitka uste dva.

Prviot - To brate, to.

Vtoriot, so dzoint vo usta, vitkajki go vtoriot dzoint (prviot dzoint e veke gotov) - U, da t'ibam, da t'ibam. Zivot, a? Mava, ko konj se osekam.

Prviot - Sto be ko konj, jas sum magare, sakas da izlezam nadvor i da vikam na cel glas?

Vtoriot - sedi be, koj kur ti e? Deka ednas ti rekle deka ti e kurot golem, pa sega magare, a?

Prviot, go ostava dzointot vo peplnicata, poleka gi otkopcuva farmerkite, go vadi kurot nadvor
- Gledaj be gledaj, mame da t'ibam, a! U sporedba so tvojot ne e magareski, megamagareski e.

Vtoriot -priberi go da ti edbam pederot, na mene li ke vadis kur, picka li ti mater.
Prviot -Ne pcuj majka, mater ti ebam, mamu da t'ibam!

Vtoriot, vlece, dolgo, od dzointot, go drzi vo sebe, se zakasluva - Nekur jadi gomna. Da ne te ubijam, idi najdi nesto za pienje.

Prviot - Ajde be, ti mene. Stanuva, podi kon friziderot, go otvara, vadi sise ispolneto so zolta tecnost, go zatvora friziderot, se vraka na svoetpo stolce. - Eve ti be, krv ti ebem pijandurska. Drz.

Vtoriot - Fala. Go zema siseto i go nategnuva. Pie dolgo. Po nekoe vreme, so kravvi oci, potkasluva i go treska na masa. Se zabelezuvadeka ispil okolu 150 gr.

Prviot - Idi be u mater, ostaj i za mene. I toj go zema siseto, go otvora kapakot i pocnuva da pie. Ova se slucuva dodeka ne se ispijat okolu 600 gr. Ili na sekogo po otprilika 300 gr.

Vtoriot – Sto mislis, kolku vreme ke im treba na Skopjani pred da prestanat da tupat okolu zemjotresov?

Prviot – Koj gi znae, vo ova sivilio, besperspektivnost i nemanje pari, zemjotresov im e najgolema zanimacija. Kako koga tepase Kometal u rakomet. Nedela dena najmalku.

Vtoriot – Sto vikas. Koga ke gi vidam site onie faci nadvor mi ide da se ubijam. Slozile faci kako da im go utepal nekoj najmiloto.

Prviot – Dobro e be, se dodeka ne pocnat pak da tupat za politika. Koga ke im stane jasno deka sami se krivi. Zapnale, Branko e kriv, Ljubco e kriv, Cile e kriv, sto sakas? Ne sfakaat deka na ovoj ili onoj nacin, sami si gi glasavme. Nikoj ne ni e kriv.

Vtoriot – Zaebi, ne pocnuvaj. Ko dedo mi si. So izmenet glas – Nie, deca, koga se krenavme protiv fasistite, ne bevme nisto postari od vas. Goli i bosi za podobro utre, a vie, drogite, rakijata I posle daj mamo pari, daj tato pari.

Prviot – Znam be, serese ko foka. Barem dodeka ne pocna da bara od tebe cigari. Kako e sega?

Vtoriot – Dobar e. Go naviknav. Mu davam od onie, so hors zacineti. Pusi, tegne, spie, I posle pak odnovo. Barem prestana da sere. Skapo, ama se isplati.

Vo megjuvreme izduvuvaat uste po dva (vkupno 4 na sekogo) dzointa. Poleka se zabelezuva deka se epten pijani i naduvani. Vtoriot vadi pistol od nekade (verojatno od pod jaknata) i pocnuva da si igra so nego. Po nekoe vreme go vperuva vo Prviot.

Vtoriot -Ke te ubijam pizdo.
Prviot, pijano - Pukaj be bratuced, pukaj. Pocnuva da se smee na glas, poleka prerasnuva vo urlanje od smea na koja i se pridruzuva i Vtoriot. Poleka prestanuvaat da se smeat.

Ocite im se uste pokrvavi.

Vtoriot - Da ti ebam Milcoto, me nasmea.

Prviot - A, dobar e.

Vtoriot, so omrza vo ocite - Koj e be dobar, koplie edno. Znaes li deka pederot me odbi za uloga.

Prviot - Koja uloga be, si sanjal.

Vtoriot - Ti teknuva na onoj budalata od filmot. Onoj be sto ke ja upuca macketinata u manastirot. Za taa se spremav ama me zaeba kopileto.

Prviot - Ne ti e Milco kriv, za kur ne te biva.

Vtoriot go repetira poistolot, istreluva eden kursum vo gradite na Prviot, vika - Kogo be, kogo ne go biva pizda li ti mater, Kogo, a? Koj e bolji, a? Koj e bolji? Koj e mrtov, a? Kopile edno. Kopile, kopile.

Pocnuva da pee - kopile magaresko, koplie nedoebano.

Vo toj moment se otvora nadvoresnata vrata. Vtoriot tapo poglednuva natamu. Na vratata e Ljubica. Bez deteto e. Poglednuva naokolu. Pocnuva da vristi i da bega po skalite.

Vtoriot - Begaj picko, begaj. Begaj ama kade. Sednuva na kaucot. Vitka uste edne dzoint. Poglednuva nakaj prviot, koj lezi so otvoreni oci. Mrtov e. Vtoriot go pali dzointot. Povlekuva dlaboko, go zadrzuva dolgo, na kraj skoro nisto ne izleguva.

Vtoriot, nakaj Prviot - Kaj ti e sega kurot be? Kutis, a? Treba fala da mi kazes. Te izbaviv od prokletovo sekojdnevie.

Pocnuva da se smee. Stanuva i odi kon nadvoresnata vrata. Se vrti naokolu, kako bozem gleda vo nekogo

Vtoriot -Sto ti e be zemjotres, mater mu ebem, strasna rabota.

Ja otvora vratata i go povikuva liftot. Go vrti pistolot na prst dodeka go ceka liftot da pristigne. Nesakajki pistolot istreluva kursum, koj se odbiva od tavanot i go pogoduva
Vtoriot vo nogata. Pogodena mu e butnata arterija, tece zarko crvena krv. Vtoriot, zatapen od travka i domasna rakija, nisto ne cuvstvuva. Poleka pagja na podot. Krvari obilno, se obiduva da ja pritisne ranata. Ne uspeva.

Vtoriot - Ne biva zemjotres bez zrtvi. Kaj se videlo.
Pcue - Da ti ebam Skopjeto, da it ebam drzavata. Da ne bea onie u parlament nemase da ima ni zemjotresi.

Umira poleka. Po nekoja minuta se smiruva. Mrtov e.

Se otvora vratata od sprotiva. Izleguva Ljubica, po neka izleguva komsikata.

Komsikata - Mrtov li e?

Ljubica - Pojma nemam.

Komsikata - Kaj ti e Tosko! Arno sto ne e tuka?

Ljubica - Go odnesov kja moite.

Komsikata - Slusna li, nekoja zena so dete ja natepala Curka. Vika da ne znae poarno ke si recela deka ti e sestra.

Ljubica, se nasmevnuva podmolno - Koj ke znae, od strav na site ni se prividuva. Jas pomisliv deka go vidov Zoki dodeka begav.

Komsikata - Imas pravo. Tuku sto ke pravime so ovoj.

Ljubica - Ima uste den, oprcen e kaj mene u dnevna. Mrtov. Mi go unisti kilimot. Ke me ubie Zoki. Pak, trosis, ke mi rece.

Komsikata - Sto da pravis, nema krvav da go cuvas.

Ljubica - Imas pravo. Da vikneme policija.

Komsikata - Koe fajde i od niv. Nesposobnio. Ni edna vojnicka ne uspeaa da pobedat. Mislis ke mozat da se snajdat. Baska ke ti ja vidat travata. Uste ti e doma?

Ljubica - Uste, sakas da svitkame po edna?

Komsikata - Aj prvo da gi dzitneme niz prozor. Od pozadi. Ke recat se potepale na parking.

Ljubica - Vazi.

Pocnuvaat da go vlecat Vtoriot kon skailite. Go dovleckuvaat i go svalkuvaat. Vtoriot pagja tokmu do prozorcite. Odat vnatre vo stanot. Se slusaat nejasno zvuci. Po malku se pojavuvaat obete kako go vlecat Prviot. I nego go svalkuvaat do Vtoriot. Ljubica gi otvora dvte okna od prozorcite, a komsivkata gi turnuva obajcata. Dvete se navednuvaat da vidat. Se slusat dva tapi zvuka. Kako koga ke padne telo od golema visocina.

Ljubica - Sto vikas sega, zasluzivme po edna, a?

Komsikata - Ja ke svitkam, ti nemas poim.

Poleka gusnati vleguvaat vo stanot. Se zatvora vratata. Skopjani seuste se vo panika. Cekaat uste eden zemjotres. Ljubica i Komsikata ne. Tie nemaat gajle. Duvaat.

Komsikata - More da ima sega nekoj da mi go svirne, taman.

Ljubica - E, tebe ti e lesno. A onoj mojot kur go boli. Si sedi u ona Gruzijana, pisuva gluposti po e-mail, ne mu cue.

Komsikata - Sto ke mu cue. Kurva do kurva u toa bivsite sovetski drzavi.

Ljubica - Ne be, so go znam. Plasliv e da ne fati nekoja bolest. Si ubiva od drkanje, toa sigurno.

Komsikata - Sepak, bi sakala nekoj da mi go svirne.

Ljubica - I jas.


Z A V E S A I L I K R A J N A P R V I O T D E L

ALL RIGHTS RESERVED
(SVITE PRAVA MOI SI SE)

Fading into nothingness

Cursing the fate,
With eyes full of tears
Abandoned by the world
A lonely child weeps, withering.

Not knowing why
Yet wanting to know.
Not living,
Yet wanting to live.

Crying, almost transparent,
With fists pounding on the cold marble
Of the grave
The child shivers understanding.
And cries.

It cries a cry of the bewildered,
Yet it cries Mommy.
Languished,
Slowly fading into nothingness.

Willows

Silently listening to the wind
and the bending of the willows
as the stay forever enduring
the years slowly pass.

The stay, whispering
of the constant solitude,
of the emptiness
and the loneliness.

Never and again
will they break in the heavy wind
but, also they will never sing
those songs of joy and happiness
alone, bent as they are, forever.

The caretaker

Carefree shoveling dirt
in which the sorrow lies forever.
The caretaker looks beyond the sky,
beneath the vast horizons,
knowing that one day
someone else will take his way
of final communion and embrace.

Имало бетер и од нас!

Здраво пријатели мои!

Еднаш, не толку одамна, си седев јас, така, замислен, во автобусот кој сообраќа меѓу еден реон и друг, одејќи кон преубавата Грузиска метропола, во која одвреме навреме имаше струја и вода, за да можат сите, ние, гнасни странци, кои по своја вина западнале тука, за се замиеме, подмиеме, а со цел да можеме да се разликуваме од домородното т.е. локално население со непријатна арома на ни лук јал ни лук мирисал, ами на кромид и немиено.

Денес, гледајќи се она што е околу мене, си припомнaв на тој ден, величествен во својата обичност и здодевност. Или јас бев многу мамурен. Ќе да е едно од двете. Си припомнав и решив да го споделам, нели, со вас.

Значи, седам, јас така, замислен и што да видам. Покрај патот полн дупки се веат знамиња.

Не ќе беше толку чудно и необично да имаше тие денови избори, демонстрации против овој-оној, да беше некој национален, регионален, локален или барем селско-атарски празник. Ништо од тоа. Така, едноставно, без некоја особена причина, без ујдурми на ккои сме навикнале, тивко, со це да влезат во легенда, тоа копучааната од партијата на грузискиот претседател Михаил, Мишка-бишка, Саакашвили со него на чело, решиле, да го сменат државното им знаме. Е, сега, да се разбереме, ниту имаат ниту имале проблем со името, на нивни Са’картвело, на руски Грузија, на англо-саксонско-франкофонски и тн , на руски Грузија, на англосаксонскофранкофонски и тн Georgia или Џорџија, по нашки, ниту имаат проблем со знамето (како една моја мила и драга банана-сплит држава со популарен назив/име ФИРОМ или поубаво, у мајчина Македонија), ами, (нелуи по патот на словенската антитеза: два пати дали, потоа ниту, ниту, за на крај да се даде илуминативен одговор) решиле да го сменат поради тоа што било воведено во употреба како симбол на нивната борба за самостојност депиктирајќи мрачнотија, крв пролеана, храброст (која ја немаат бидејќи искркале ќотек од Абхазите и Јужно-Осетјаните, а и од секој кој пофтел да ги намава), воведено на почетокот на на деведесетите. Иако убави и благородни причини, сепак, главната е онаа, човечката. Го менуваат дека е донесено во употреба за времето на Звијад Гамсахурдија (отепан од сопствениот телохранител), а асоцира на владеењето на Едвард, Едичка, Шеварнандзе, кој според зборовите на Мишка-бишка и тајфата, е најголемиот криминалец (воедно сеуште сместен во претседателската палата иако не е претседател веќе две години), виновен за колапс на се во Грузија.
Да не должам. Кое знаме го натопорија? Партиското, своето партиско знаме! Кое можеби, некој го забележа на демонстрациите 2003 година, кога со оро и песна дремеа на дожд дваесеттина дена додека не им скурчи на џандарите да киснат и ги пуштија во парламентот, за потоа, да се прегласува на изборите, но, не зџа пратеници, ами за претседател задоволувајќи ги апетитите на Мишка-бишка да стане некој и нешто, макар и на Грузија.
Навистина, старото знаме не личеше на ништо, слично како нашиов вентилатор кој ниту зиме грее ниту лете лади, ами през цела година не потсеќа на историскиот срам, додека новово, нивно, има некој шмек, со таа разлика што мног наликува на малтешкото, со крстот, малтешкиот крст.
Но, тоа и не е толку важно. Важно е што си посакаа и си го сменија. Та нели се власт. Иако никој не ги тераше на тоа, никој не им клапна санкции, ги уценуваше итн. Знамето го сменија, државата им има две-три имиња, а никој не ги нарекува или им се обраќа со уставното, нивното, килави се, не ги бива, немаат пари, сиромаштија се, пука беда, имаат теротории над кои немаат владение, главниот град некои го викаат Тбилиси, некои Тифлис итн. Слично на нас, нели. Оти и ние сме копучаана што нема вода в очи, а ни сол у тиквите и дозволуваме секаков мајтап да си играат и со нас. Та нели и нашиве се власт, сами што си ја избравме и изгласавме.

И да не се потресе некој? Не! Уше не им мрда. Важно им е да имаат доволно Чача (домашна ракија која се изготвува од грозје, слично на нашата, само што нивнава, чачата, има вкус и мирис на лајна, ставаат шеќер да биде појака, многу боли глава и понекогаш нуспродукт на нејзина консумација е ќороење т.е. слепило). Додуше и од нашата боли глава, ама не се ќорее и не боли толку многу. Освен од тиквешката жолта лозова.

Е сега, зошто го пишувам ова? Размислете малку.

Кај нас, слично, но различно, ни припнаа грчиштана да го смениме знамето, она прекрасното, шестнаесетката сончева, популарното сонце на вергина или ѕвездата над Куклеш, не им се допадна и сеуште се противат на идејата да се нарекуваме според територијата, местото, националноста т.е. онака како од искона сме си се нарекувале, за ние, се здобиеме, по блокадите и попустливоста на нашите лидери, со префикс, референца која означува припадност т.е. бивша припадност на држава која одамна ниту на хартија не постои освен на маргините на историјата, каде што полека, но сигурно пажа во заборав. Само ние ја паметиме. Само ние сеуште сме срамно потсетување на едно минато и погрешно време. Се разбира, градот ни е со две имиња, Скопје за едните, Шкуп за другите. И тоа во државата.
Несје. Да се навратиме на она, поубавото. На ракијата.
Како што реков, нашата е поубава, не боли толку глава и не се ќорее. Нивната држава е у материну, нашата на добар пат натака. Грабиме со крупни чекори. Неоспорени регионални лидери на патот кон пекколот наречен битисување. Грузија нема скршен динар во буџетот, ние немаме. Народот им гладува, нашиот исто така. Никој не ги сајкали од комшиите, и нас исто така. Живеат од меѓународни инвестиции и донации, ние се надеваме дека и нам ќе ни капне некој динар од странство.
Каква има ова врска со ракијата или чачата? Голема.
Сите, ама баш сите грузини се пијандури, тежки алкоси, клети пијаничишта!
Многу наликуваат на моите драги сограѓани и мојата мила татковина Фиромија, пардон Македонија. Не сме сеуште отепани ко нив, ама реков, грабиме со крупни чекори натаму.
Не знам, не ми е јасно зошто кога веќе го сменивме знамето, се подготвуваме да го смениме името, се топиме како сладоледот на бананата-сплит, да не си налиеме како и грузините, по една жолта тиквешка, сега кога веќе не постои неготинската, стара Ж’та?
Мислам, онака, спортски.
Нели ионака менуваме влади и властодршци на секои избори. Треба, Потоа, распијандурени ќе си ја запееме “Зајди, зајди” - Сариевски или “седам дома саааам, сликите твои ги глееедам” – инкарнацијата македонска на Сариевски Ристе од Припор (бидејќи Глоррријан ни е вон конкуренција).
Потоа да отидеме до Солун на узо, за стомак, за оние кои од тиквешката имаат киселини, за да фрлиме уште некое евро во џебот на грчиштана кои не не признаваат за живи ни под разно.
Инаку, Грузија не ја признава Македонија под уставното име. Та нели и сами не се признаваме. А грабиме со крупни чекори кон Европа во моментите кога НАТО не расшупчи, ЕУ се дума како да ни каже дека не не бива и покрај мислењето кое мораат да го дадат како релативно позитивно, а нашите властодржни велможи интензвноо лобираат на грешни места се со цел да ни биде тресната вратата пред нос, бидејќи, нели, ние сме лидери во Регионот. Лидери сме, Тоа и на пилците на гранка им е јасно дека сме лидери, ама за каде, никому не му е јасно. Освен за в неврат.

Ете, така, јас си седев, и си припомнав на автобусот за Тбилиси или Тифлис, како кому. Сега, кога грчиштана се закануваат дека ќе не тртат со името околу ЕУ, а владата се подготвува да ни ја сервира промената на името без ракија. Барем да ја отвореа фабриката во Неготино, онаа за стара Ж’та, оти од тиквешката ракија боли глава.
Си припомнувам и си велам имало бетер. Ама до кога?
Се надевам дека Бучко, Гвујо, Илинка и остала багра размислуваат, без оглед кој е на власт, да воведат задолжителна ракија во собранието.
После сиот оној секојдневен циркус и кафански препукувања, редно е да има и ракиичка и шопска. Ионака се како “певачко друштво” читај=копучаана која за ништо не ја бива освен криминал и државоуништување. Можеби ќе ни запеат. Се надевам дека ќе ни запеат. “Зајди, зајди” е мој фаворит наместо “Денес над Македонија се раѓа ново СОНЦЕ на слободата”, особено бидејќи на сите ни е паднат мрак на очи, никакво сонце не се раѓа (освен еднаш, она срамежливото што се роди на 8-ми септември 1991 година), ами заоѓа, силно ни заоѓа.

Важно ние отидовме во кошарка во А дивизијата. Преку Грузија.