Премрежие

Стојам и немо се бунтувам,
Дур низ беспаќа како лавина тропотам
И в студој земни и ѕемнила итам,
А слепец сум при сончева синевина.

Како светец и грешник в судба премрежна
се поревам и за глас проштелив чемерам,
Пред рајски порти, венеам покорно.
Прогнат, чинам како небидник.

Простум исправен, молам понизно,
За искра во мојта црнила,
Чекам светлина и патоказ
кон соѕвездијата и спокојот.