slain

I stay

In the center

Things come

And go

broken

And I say thing I do not mean

Hurting people

I slay

You

me

I ran

Alone

With you

Inside

My own head

Your head

Sitting still,

Running

Darkness play

Shadows play

With me

In me

Around me

 

 

Гибел

Гибел

Дал сонувам труби траурни и фанфари,
ил' буден се поревам и слушам,
мајки и деца, плачат и пискаат,
виулици и ветришта фучат,
а молњи земја косат, грубеат.
Место светлина, бледо и морничаво, в црнила,
како танц на темни снегулки, одгоре паѓаат,
од небото галеби, со крилја скршени
и мртви души на ангели и демони,
струполени на почва корава, татковци умираат.
Прав и пепел се престораат,
како никогаш да не биле,
ни рај, ни пекол, ни Бог ни ѓавол,
саде гибел, мракој и ѕемнила.

Images

Lo and behold, a silent, as mute, crying, hot tears shining
through the amber light, we see an angel,
a soul, and as a fairy queen, yet honey full wings
flutter that burden, the ancient dome, as a firefly
on the cold wall, through stupor and haze
overwhelming, slowly about to deliver, song
of the ages past, with a deep voice
sung, like a lightning, the music sped, over me,
you, and the pregnant mother earth, the soul, the angel we see,
to rejoin the fallen body, felled as an ancient tree,
we saw me, as from deep sleep awake, raising, gazing,
the pale form shaping,
into ghostlike terrible image, again, of the devils glee,
to me!

Сонцевина

Таму некаде в небиднина
каде сонцето ме грее молчешкум
и тревата зелена ме постила
под ѕвездена топла прекривка.

Кај што тече вода студена
од безброј бистриви кладенци.
Каде орлите летаат бескрајно
и тишината ја чини среќата.

Некаде в предели чудни
скриен од твоите крупни очи будни,
чекам деној да минат побргу и
в прегратка кај тебе да попаднам.

Безнадежни одговори

Како безброј кошници пчели што лебдат
Во мене мислите се ројат,
Бескрајни прашања се раѓаат
А умот ми лунѕа, ми исчезнува.

Зошто детска песна умира
Кога се околу сјае, се насмевнува.
Зошто исчезнуваат латиците
Кога цветот сеуште се расцутува?

Гледам мајки преморени, со деца в силна прегратка,
Луѓе плачат и тешки солзи капат
Очајуваат, а светот в мрачнотија се престорува,
Сеуште одговорите бледи, бесчувствени остануваат.

Да побараме ли последна почивка,
Ил’ темината да ја оттурнеме од нас
Што да ја откраде и земе сака
Искрата наша последна, на човечност и свесност?

Несомнено љубов има некаде
Што сеуште среќа и копнеж носи
До бесконечниот очај што го чувствувам околу мене
Од човечката загубена надеж.

Никогаш не ќе го најдам одговорот
Кој отсекогаш бев го знал или,
Господарот Ткајач ме исткајува
како нишка крој во платното грубо?

Forlorn answers

Like many hives of bees floating
My thoughts within are roaming,
Endless questions are arising
Yet my wits are flailing, failing.

Why is a children’s song dying
When all around is shining, smiling.
Why are the petals fading,
When the flower is still blooming?

I see mothers holding the children weary,
People crying and heavy tears falling
Despairing, as the world becomes so dreary,
Still the answers are so bleak and uncaring.

Shall we find a final place for resting,
Or keep the darkness at bay
That keeps coming to rob and to steal
Our last spark of humanity, sanity?

Truly there must be some love
Still bringing joy and thrills
To the endless misery I feel around
Of the people’s forsaken hopes.


Never shall I find the answers
For I have forever known or,
It is the Lord Weaver weaving me
Inside the pattern of the great loom?

Премрежие

Стојам и немо се бунтувам,
Дур низ беспаќа како лавина тропотам
И в студој земни и ѕемнила итам,
А слепец сум при сончева синевина.

Како светец и грешник в судба премрежна
се поревам и за глас проштелив чемерам,
Пред рајски порти, венеам покорно.
Прогнат, чинам како небидник.

Простум исправен, молам понизно,
За искра во мојта црнила,
Чекам светлина и патоказ
кон соѕвездијата и спокојот.

No title song! Без наслов песна!

Немам наслов, ако некој има идеја, нека каже, ако ми се допадне ќе му ја посветам нему или нејзе во книгата!

Околу мене поле широко,
и гора полна ѕверови,
до мене корија непроодна,
крепост темна и загадочна,
од дамнина полна сеќавања.

На врв планина висока,
а чиниш до мене, со мене,
под рака патуваат облаци,
некојпат таговни, виснале,
некојпат весели блеснале.

Ѕвездите ми се постела,
ноќта темна покривка,
месечината чувар во самотија,
а волците мои другари
и орлите очи мои, свевидни.

Husband/wife shopping

A store that sells new husbands has just opened in New York City, where a woman may go to choose a husband. Among the instructions at the entrance is a description of how the store operates. You may visit the store ONLY ONCE!

There are six floors and the attributes of the men increase as the shopper ascends the flights. There is, however,a catch: you may choose any man from a particular floor, or you may choose to go up a floor, but you cannot go back down except to exit the building!

So, a woman goes to the Husband Store to find a husband.
On the first floor the sign on the door reads: Floor 1 - These men have jobs.

The second floor sign reads: Floor 2 - These men have jobs and love kids.

The third floor sign reads: Floor 3 - These men have jobs, love kids, and are extremely good looking.
"Wow," she thinks, but feels compelled to keep going.

She goes to the fourth floor and sign reads: Floor 4 - These men have jobs, love kids, are drop-dead good looking and help with the housework."Oh, mercy me!" she exclaims, "I can hardly stand it!" Still, she goes to the fifth floor and sign reads:
Floor 5 - These men have jobs, love kids, are drop-dead gorgeous, help with the housework, and have a strong romantic streak.

She is so tempted to stay, but she goes to the sixth floor and the sign reads:
Floor 6 - You are visitor 31,456,012 to this floor. There are no men on this floor. This floor exists solely as proof that women are impossible to please. Thank you for shopping at the Husband Store.

FOR THE MEN
A new wives store opened across the street.
The first floor has wives that love sex.
The second floor has wives that love sex and have money.
The third through sixth floors have never been visited.


So very true!

Одмин

Ние, луѓето, клетници сме небидни,
душите и срцата наши се изѕемнати.
Никаде сонце, сал горчила,
а ни светлина да ги открои, растопи.

Дури ни ноќта таговна, пресветла,
а ни ѕвездената синевина,
не може да ги насмее, развесели,
нашите лица корави, смуртени.

Седиме, таговни, сосила лажно се смееме,
немо, слепо, а ни со поглед бегол,
полека, напати трчајќи, бледнееме,
и убавините ги одминуваме!

Оваа песна е за да не ме прашува никој за моите стихови и нивната симболика!

Плач

Како на крстопат оставено
За пеколните пцишта и злодуси,
Бебешки плач се слуша,
А светот немо одминува.

Плач, но не за мртвите души,
Ниту за радоста изгубена!

Околу сал смрт и сивила,
Блед лик, солза горка, горчила,
плач и околу никој, никаде,
А светот врви, немо, полека.

Не гледа, а очи скоравени,
Не слуша, а пискот душа разрива!

Полека, како последна капка пркос,
Бебешко око се отвора и гледа,
Немо раче кон небото се крева
Со последен здив, со воздишка, умира.

Коска, ситна, камен се сторила,
И скелетно раче стои, обвинува!