Одмин

Ние, луѓето, клетници сме небидни,
душите и срцата наши се изѕемнати.
Никаде сонце, сал горчила,
а ни светлина да ги открои, растопи.

Дури ни ноќта таговна, пресветла,
а ни ѕвездената синевина,
не може да ги насмее, развесели,
нашите лица корави, смуртени.

Седиме, таговни, сосила лажно се смееме,
немо, слепо, а ни со поглед бегол,
полека, напати трчајќи, бледнееме,
и убавините ги одминуваме!

Оваа песна е за да не ме прашува никој за моите стихови и нивната симболика!