Безнадежни одговори

Како безброј кошници пчели што лебдат
Во мене мислите се ројат,
Бескрајни прашања се раѓаат
А умот ми лунѕа, ми исчезнува.

Зошто детска песна умира
Кога се околу сјае, се насмевнува.
Зошто исчезнуваат латиците
Кога цветот сеуште се расцутува?

Гледам мајки преморени, со деца в силна прегратка,
Луѓе плачат и тешки солзи капат
Очајуваат, а светот в мрачнотија се престорува,
Сеуште одговорите бледи, бесчувствени остануваат.

Да побараме ли последна почивка,
Ил’ темината да ја оттурнеме од нас
Што да ја откраде и земе сака
Искрата наша последна, на човечност и свесност?

Несомнено љубов има некаде
Што сеуште среќа и копнеж носи
До бесконечниот очај што го чувствувам околу мене
Од човечката загубена надеж.

Никогаш не ќе го најдам одговорот
Кој отсекогаш бев го знал или,
Господарот Ткајач ме исткајува
како нишка крој во платното грубо?