Сонцевина

Таму некаде в небиднина
каде сонцето ме грее молчешкум
и тревата зелена ме постила
под ѕвездена топла прекривка.

Кај што тече вода студена
од безброј бистриви кладенци.
Каде орлите летаат бескрајно
и тишината ја чини среќата.

Некаде в предели чудни
скриен од твоите крупни очи будни,
чекам деној да минат побргу и
в прегратка кај тебе да попаднам.

Безнадежни одговори

Како безброј кошници пчели што лебдат
Во мене мислите се ројат,
Бескрајни прашања се раѓаат
А умот ми лунѕа, ми исчезнува.

Зошто детска песна умира
Кога се околу сјае, се насмевнува.
Зошто исчезнуваат латиците
Кога цветот сеуште се расцутува?

Гледам мајки преморени, со деца в силна прегратка,
Луѓе плачат и тешки солзи капат
Очајуваат, а светот в мрачнотија се престорува,
Сеуште одговорите бледи, бесчувствени остануваат.

Да побараме ли последна почивка,
Ил’ темината да ја оттурнеме од нас
Што да ја откраде и земе сака
Искрата наша последна, на човечност и свесност?

Несомнено љубов има некаде
Што сеуште среќа и копнеж носи
До бесконечниот очај што го чувствувам околу мене
Од човечката загубена надеж.

Никогаш не ќе го најдам одговорот
Кој отсекогаш бев го знал или,
Господарот Ткајач ме исткајува
како нишка крој во платното грубо?

Forlorn answers

Like many hives of bees floating
My thoughts within are roaming,
Endless questions are arising
Yet my wits are flailing, failing.

Why is a children’s song dying
When all around is shining, smiling.
Why are the petals fading,
When the flower is still blooming?

I see mothers holding the children weary,
People crying and heavy tears falling
Despairing, as the world becomes so dreary,
Still the answers are so bleak and uncaring.

Shall we find a final place for resting,
Or keep the darkness at bay
That keeps coming to rob and to steal
Our last spark of humanity, sanity?

Truly there must be some love
Still bringing joy and thrills
To the endless misery I feel around
Of the people’s forsaken hopes.


Never shall I find the answers
For I have forever known or,
It is the Lord Weaver weaving me
Inside the pattern of the great loom?

Премрежие

Стојам и немо се бунтувам,
Дур низ беспаќа како лавина тропотам
И в студој земни и ѕемнила итам,
А слепец сум при сончева синевина.

Како светец и грешник в судба премрежна
се поревам и за глас проштелив чемерам,
Пред рајски порти, венеам покорно.
Прогнат, чинам како небидник.

Простум исправен, молам понизно,
За искра во мојта црнила,
Чекам светлина и патоказ
кон соѕвездијата и спокојот.

No title song! Без наслов песна!

Немам наслов, ако некој има идеја, нека каже, ако ми се допадне ќе му ја посветам нему или нејзе во книгата!

Околу мене поле широко,
и гора полна ѕверови,
до мене корија непроодна,
крепост темна и загадочна,
од дамнина полна сеќавања.

На врв планина висока,
а чиниш до мене, со мене,
под рака патуваат облаци,
некојпат таговни, виснале,
некојпат весели блеснале.

Ѕвездите ми се постела,
ноќта темна покривка,
месечината чувар во самотија,
а волците мои другари
и орлите очи мои, свевидни.